چمن مصنوعی برای اولین بار در لیگ برتر بیسبال در هوستون آسترودوم در سال 1966 مورد استفاده قرار گرفت .
جایگزین زمین چمن مصنوعی دست دوم اصفهان مورد استفاده در زمان افتتاح استادیوم یک سال قبل شد.
حتی اگر چمن به طور خاص برای استفاده در فضای داخلی پرورش داده شده بود، پانل های نیمه شفاف سقف لوسیت گنبد که برای کاهش تابش خیره کننده که بازیکنان را اذیت می کرد، سفید رنگ شده بودند، نور خورشید کافی برای حمایت از چمن را از خود عبور نمی دادند.
در بیشتر فصل 1965 ، آستروس روی خاک سبز رنگ و چمن خشک بازی می کرد.
راه حل این بود که نوع جدیدی از چمن مصنوعی به نام را در زمین نصب کنیم که به استرو تروف معروف شد. از آنجایی که عرضه استورو تروف هنوز کم بود، تنها مقدار محدودی برای اولین بازی خانگی در دسترس بود.
برای کل محوطه بیرونی کافی نبود، اما به اندازه کافی برای پوشاندن قسمت چمن سنتی زمین داخل زمین کافی بود. زمین بیرونی تا بعد از شکست آل استار خاکی باقی ماند.
تیم قبل از استراحت به یک سفر جاده ای طولانی فرستاده شد و در 19 ژوئیه 1966، نصب بخش بیرونی استرو تروف به پایان رسید.
شیکاگو وایت سوکس اولین تیمی بود که چمن مصنوعی را در یک استادیوم در فضای باز نصب کرد، زیرا از سال 1969 تا 1975 فقط در محوطه داخلی و زمین ناپاک مجاور کومسکی پارک از آن استفاده کردند.
استادیوم‌های هدفی مانند استادیوم سه ریورز پیتسبورگ، استادیوم کهنه سربازان فیلادلفیا و استادیوم ریورفرانت سینسیناتی. زمین‌های بیسبال اولیه استرو تروف از مسیر سنتی تمام خاکی استفاده می‌کردند.
اما در اوایل دهه 1970، تیم‌ها شروع به استفاده از طرح “برش پایه” روی الماس کردند که تنها خاک روی تپه پارچ، دایره خمیر و در یک پنج وجهی بود.
جعبه کشویی در اطراف هر پایه. با این طرح، یک قوس رنگ‌آمیزی نشان می‌دهد که معمولاً لبه چمن بیرون زمین کجاست تا به زمین‌بازان کمک کند تا خود را به درستی قرار دهند.
آخرین استادیوم درام ال بی که از این پیکربندی استفاده کرد راجرز سنتر در تورنتو بود، زمانی که آنها برای فصل 2016 به یک زمین داخلی کاملاً خاکی (اما حفظ چمن مصنوعی) تغییر مکان دادند.
