این محصول یعنی آتل بزرگ به نوعی باعث افزایش گردش خون در قسمت آسیب دیده شده و باعث ترمیم زودتر و بهتر آن قسمت می شود.
آسیب‌هایی که منجر به بی‌ثباتی می‌شوند نیاز به بیحرکتی، کاهش احتمال آسیب بیشتر، محافظت از بافت‌های نرم، کاهش درد و تسریع در بهبود دارند.
بی ثباتی ممکن است ناشی از آسیب مستقیم به استخوان ها (شکستگی)، مفاصل (دررفتگی) یا بافت های نرم مانند ماهیچه ها (کشش) یا رباط ها (پیچ خوردگی) باشد.
پس از تشخیص آسیب ناپایدار، اسپلینت ممکن است بهترین گزینه درمانی باشد و به طور ضعیف به عنوان وسیله ای خارجی که برای بی حرکت کردن آسیب یا مفصل استفاده می شود تعریف می شود و اغلب از گچ ساخته می شود.
برای تعیین بهترین شکل بیحرکتی بر اساس سناریوی بالینی، آتل باید از گچ متمایز شود.
این فعالیت همچنان نقش تیم مراقبت های بهداشتی در ارزیابی و اعمال بی حرکتی آتل برای آسیب هایی است که از چنین استراتژی سود می برند.
نشانه ها و موارد منع آتل بندی را در شرایط حاد شناسایی کنید.
تجهیزات، پرسنل، آماده سازی و تکنیک را در رابطه با آسیب های اسکلتی عضلانی رایج مانند رگ به رگ شدن، شکستگی ها و آسیب های بافت نرم آتل بندی کنید.
استراتژی های تیم بین حرفه ای را برای بهبود هماهنگی مراقبت و ارتباطات برای بهبود نتایج اسپلینت ترسیم کنید.
